Uitspraken

Bij besluit van 3 oktober 2019 heeft het college van gedeputeerde staten van Utrecht het verzoek van MOB en Leefmilieu van 17 juli 2019 om de vergunning van 1 mei 2019 van [vergunninghouder], verleend op grond van artikel 2.7, tweede lid, de Wet natuurbescherming, in te trekken op grond van artikel 5.4, eerste lid en onder c, en het tweede lid, van de Wnb, afgewezen. Op 1 mei 2019 is een vergunning op grond van de Wnb verleend aan [vergunninghouder] gevestigd aan de [locatie] in Westbroek. De vergunning is verleend op basis van het Programma Aanpak Stikstof. MOB en Leefmilieu hebben verzocht om intrekking op grond van artikel 5.4, eerste lid en onder c, van de Wnb, omdat volgens hen de PAS-vergunning in strijd met de wettelijke voorschriften is verleend. Ook hebben MOB en Leefmilieu verzocht om intrekking van de PAS-vergunning op grond van artikel 5.4, tweede lid, van de Wnb, omdat volgens hen het bedrijf stikstofdepositie veroorzaakt op onder meer het Natura 2000-gebied "Oostelijke Vechtplassen" terwijl niet uitgesloten is dat sprake is van een (dreigende) verslechtering of significante verstoring van dat gebied.

Bij besluit van 4 mei 2021 heeft de minister voor Langdurige Zorg en Sport de aanvraag van Radiology Holland B.V. om te worden toegelaten als zorginstelling voor overige medisch-specialistische zorg afgewezen. Radiology is een vennootschap naar Nederlands recht. Oprichter en enig bestuurder van deze vennootschap is [partij], radioloog in Aalst, België. Hij wil zijn diensten ook in Nederland gaan verlenen. Daarvoor is ingevolge artikel 5 van de Wet toelating zorginstellingen toestemming van de minister nodig. De minister heeft het bezwaar van [partij] niet-ontvankelijk verklaard omdat niet hij, maar Radiology de toestemming heeft aangevraagd en [partij] daarom geen belanghebbende is. Nadat het beroep wegens niet tijdig beslissen is ingediend, heeft de minister alsnog een besluit genomen op het bezwaar. Radiology en [partij] bestrijden niet dat zij winst willen maken. Zij betogen dat het verbod van winstoogmerk in strijd is met de vrijheid van vestiging en de vrijheid van kapitaal, zoals gewaarborgd in artikel 49, respectievelijk artikel 63 van het Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie.

Bij besluit van 29 juni 2020 heeft het college van burgemeester en wethouders van Montfoort aan [appellant] een last onder dwangsom opgelegd wegens het zonder omgevingsvergunning en in strijd met het bestemmingsplan afmeren van een woonboot in de watergang naast het perceel [locatie] in Montfoort. [appellant] is eigenaar van het perceel [locatie]. In de vletsloot die langs het perceel loopt was de woonboot "[naam]" afgemeerd die was bedoeld om ter plaatse als woning te functioneren. Tijdens een controle op 14 april 2021 is geconstateerd dat de woonboot was verwijderd, waarmee [appellant] binnen de daarvoor gestelde termijn aan de last heeft voldaan. De rechtbank heeft [appellant]s beroep gegrond verklaard vanwege een geconstateerd motiveringsgebrek in het besluit van 4 maart 2021 en dat besluit vernietigd. Omdat het college in beroep alsnog een toereikende motivering heeft gegeven, heeft de rechtbank echter de rechtsgevolgen van het besluit in stand gelaten. Het hoger beroep van [appellant] richt zich tegen de beslissing van de rechtbank om de rechtsgevolgen in stand te laten.

Bij besluit van 15 juli 2021 heeft het dagelijks bestuur van de Regio Gooi en Vechtstreek een verzoek van [appellante] om wissing van persoonsgegevens van haar en haar zoon uit het dossier van haar zoon afgewezen. [appellante] is bewindvoerder van haar zoon [naam zoon]. [zoon] heeft van het jongerenteam van het Regionaal Bureau Leerlingenzaken een kaart in de brievenbus gekregen. RBL is een onderdeel van de Regio. Naar aanleiding van deze kaart heeft [appellante], mede namens [zoon], verzocht om wissing van haar en [zoon]’s persoonsgegevens op grond van artikel 17 van de Algemene Verordening Gegevensbescherming (hierna: de AVG). Bij besluit van 15 juli 2021 is het verzoek afgewezen. In de bezwaarfase heeft [appellante] ook verzocht om inzage in het volledige dossier van [zoon] op grond van artikel 15 van de AVG. Bij besluit van 5 november 2021 heeft de Regio de persoonsgegevens van [appellante] uit het dossier gewist, maar de verzoeken om inzage in het dossier en wissing van [zoon]’s gegevens afgewezen. Volgens de Regio is het verwerken van de persoonsgegevens van [zoon] nodig voor het nakomen van een wettelijke verwerkingsverplichting die op de Regio rust.

Bij besluit van 20 juli 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Beverwijk het verzoek van [appellante] om wijziging van haar geboortedatum in de basisregistratie personen afgewezen. De Afdeling behandelt regelmatig zaken waarin rectificatieverzoeken op grond van artikel 2.58 van de Wet brp zijn geweigerd. In deze zaken hebben personen verzocht om wijziging van bijvoorbeeld hun naam of geboortedatum in de brp. De Afdeling krijgt op basis van de dossiers van de zaken die bij haar terecht komen onvoldoende zicht op de mogelijke gevolgen die toewijzing of afwijzing van een rectificatieverzoek kunnen hebben. Daarnaast ziet de Afdeling enkele terugkerende problemen bij het beoordelen van de buitenlandse (bron)documenten die ter onderbouwing van rectificatieverzoeken worden aangeleverd. De amicus-curiaeprocedure is in vier zaken, waaronder deze, toegepast om anderen dan partijen de gelegenheid te bieden om zaakoverstijgende inlichtingen te geven over zowel de mogelijke gevolgen van rectificatieverzoeken als de bewijstechnische problemen die buitenlandse (bron)documenten teweeg brengen.

Bij besluit van 22 april 2021 heeft de algemene raad van de Nederlandse Orde van Advocaten een verzoek van [appellant] om wissing van zijn persoonsgegevens afgewezen. [appellant] was werkzaam als advocaat. Op 28 augustus 2020 heeft het Hof van Discipline hem bij wijze van tuchtrechtelijke maatregel geschorst voor de duur van 26 weken. Naar aanleiding van de schorsing heeft de secretaris van de algemene raad ingevolge artikel 8b van de Advocatenwet de naam van [appellant] opgenomen in een openbare lijst van geschorste en geschrapte advocaten die is geplaatst op de website van de Nederlandse Orde van Advocaten (hierna: de lijst). [appellant] heeft zich per 26 september 2020 op eigen verzoek laten schrappen van het tableau en is sinds die datum niet langer als advocaat werkzaam. Hij heeft de algemene raad verzocht om ontkoppeling van de lijst met zoekmachines op internet en om wissing van zijn naam van de lijst op grond van artikel 17, eerste lid, aanhef en onder a en d, van de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Volgens [appellant] is de publicatie van zijn naam op de lijst niet langer nodig omdat hij niet langer als advocaat werkt.

Bij besluit van 3 september 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Den Haag [appellant] onder oplegging van een dwangsom van € 5.000,00 gelast de gebreken aan de panden op het perceel Columbusstraat [locatie 1] en [locatie 2] op te heffen. De opgelegde lasten onder dwangsom hebben betrekking op de staat van onderhoud van de panden Columbusstraat [locatie 1] en [locatie 2]. Tijdens een controle op 19 april 2019 heeft een inspecteur gezien dat er gebreken zijn aan de panden. In de besluiten staat dat de panden niet meer voldoen aan het Bouwbesluit 2012. [appellant] betoogt dat de rechtbank niet heeft onderkend dat het college van handhavend optreden had moeten afzien, wegens zijn persoonlijke situatie. Hij wijst er in dat kader op dat hij wordt gestalkt door zijn nicht die volgens hem psychische problemen heeft. Om redenen die verband houden met deze persoonlijke situatie, was hij de enige die de werkzaamheden waarop de last zag kon uitvoeren en dat had meer tijd nodig dan de tijd die hem met de begunstigingstermijn was gegeven. Hij vindt dat het college meer gewicht had moeten toekennen aan het feit dat hij wordt gestalkt en wijst er op dat stalking in het algemeen en de gevolgen daarvan voor slachtoffers meer serieus moet worden genomen door de overheid.

Bij besluit van 9 juli 2020 heeft de minister van Financiën een verzoek van [appellant] om inzage afgewezen. [appellant] heeft al geruime tijd een geschil met de Belastingdienst vanwege een aansprakelijkheidsstelling door de Belastingdienst van zijn gefailleerde vennootschappen voor belastingschulden. [appellant] stelt dat er in het verleden malversaties hebben plaatsgevonden die zijn gepleegd door de ontvanger, de rijksadvocaat, eerdere aandeelhouders en diverse adviseurs. [appellant] stelt dat er belangenverstrengeling heeft plaatsgevonden en dat er stukken zijn achtergehouden. Bij brieven van 10 maart 2020 en 8 april 2020 heeft hij zich daarover bij de minister beklaagd en gesteld dat hij ten onrechte op de Fraudesignaleringsvoorziening (FSV) staat. Verder heeft hij verzocht om inzage en om hem alle documenten te verstrekken die van belang zijn voor zijn zaak. De minister heeft het verzoek aangemerkt als een verzoek op grond van de Algemene verordening gegevensbescherming om inzage in zijn complete fiscale dossier en de FSV.

Bij besluit van 26 november 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Ede het verzoek van [appellante] om wijziging van haar persoonsgegevens in de basisregistratie personen afgewezen. De Afdeling behandelt regelmatig zaken waarin rectificatieverzoeken op grond van artikel 2.58 van de Wet brp zijn geweigerd. In deze zaken hebben personen verzocht om wijziging van bijvoorbeeld hun naam of geboortedatum in de brp. De Afdeling krijgt op basis van de dossiers van de zaken die bij haar terecht komen onvoldoende zicht op de mogelijke gevolgen die toewijzing of afwijzing van een rectificatieverzoek kunnen hebben. Daarnaast ziet de Afdeling enkele terugkerende problemen bij het beoordelen van de buitenlandse (bron)documenten die ter onderbouwing van rectificatieverzoeken worden aangeleverd. De amicus-curiaeprocedure is in vier zaken, waaronder deze, toegepast om anderen dan partijen de gelegenheid te bieden om zaakoverstijgende inlichtingen te geven over zowel de mogelijke gevolgen van rectificatieverzoeken als de bewijstechnische problemen die buitenlandse (bron)documenten teweeg brengen.

Bij besluit van 5 januari 2022 heeft de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid aan [appellante] een bestuurlijke boete opgelegd van € 31.500,00 voor een arbeidsongeval met een mes waarbij een werknemer van [appellante] letsel heeft opgelopen aan zijn onderarm. Volgens de minister heeft [appellante] het gevaar te worden getroffen of geraakt door voorwerpen, producten of onderdelen daarvan niet voorkomen of zoveel mogelijk beperkt. Hiermee heeft zij artikel 16, tiende lid, van de Arbeidsomstandighedenwet, in samenhang gelezen met artikel 3.17 van het Arbeidsomstandighedenbesluit, overtreden. De minister is in het besluit van 8 juli 2022 bij zijn standpunt gebleven en heeft het bezwaar van [appellante] ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat de minister op goede gronden het standpunt heeft ingenomen dat [appellante] niet heeft voldaan aan de voorwaarden die voortvloeien uit artikel 1, elfde lid, van de Beleidsregel boeteoplegging arbeidsomstandighedenwetgeving. De minister hoefde de boete daarom niet te matigen.