Uitspraken

Bij besluit van 16 februari 2018 heeft het college van burgemeester en wethouders van Meierijstad een aanvraag van [appellant] om een tegemoetkoming in planschade afgewezen. [appellant] is sinds [datum] 1997 eigenaar van een woning aan de [locatie 1] in Veghel. Hij stelt dat zijn woning in waarde is gedaald als gevolg van het op 19 november 2016 in werking getreden besluit waarmee een omgevingsvergunning is verleend aan de eigenaar van het naast zijn perceel gelegen perceel, [locatie 2]. De omgevingsvergunning maakt het mogelijk om, in afwijking van het bestemmingsplan, één van de op het perceel aanwezige bedrijfsgebouwen te gebruiken voor de huisvesting van maximaal 24 arbeidsmigranten. Volgens [appellant] leidt dit tot meer geluidhinder en verkeersdrukte en heeft het een afschrikwerkende werking op potentiële kopers. Hij heeft het college daarom verzocht om een tegemoetkoming in de schade.

Bij afzonderlijke besluiten van 11 maart 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Landgraaf [appellant sub 2A] en [appellant sub 2B] onder oplegging van een dwangsom gelast om verschillende bouwwerken op het perceel aan de [locatie] in Landgraaf te verwijderen en verwijderd te houden en het strijdige gebruik op het perceel te staken en gestaakt te houden. [appellant sub 2A] en [appellant sub 2B] zijn eigenaar van het perceel aan de [locatie] in Landgraaf. [appellant sub 2B] is tevens bewoner van het perceel. Het college heeft in de periode van november 2012 tot en met augustus 2018 meerdere controles uitgevoerd op het perceel. Tijdens de controles is onder andere geconstateerd dat er op het perceel twee stallencomplexen, een hondenhok, twee overkappingen, drie erfafscheidingen, twee keermuren en een stalen draagconstructie zijn gerealiseerd en dat de stallencomplexen worden gebruikt voor het houden van diverse landbouwhuisdieren.

Bij besluit van 12 november 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Haarlem de aanvraag van [appellant] om gebruik te maken van de regeling bezoekersparkeren afgewezen. [appellant] woont sinds februari 2012 in appartementencomplex Raakshof op het adres [locatie] te Haarlem. Hij ontvangt daar regelmatig bezoekers die met de auto komen. Nadat in het centrum een (digitale) bezoekersregeling was ingevoerd, heeft [appellant] op 11 november 2019 een aanvraag ingediend om daarvan gebruik te mogen maken, zodat zijn bezoek langer en voordeliger bij het Raakshof kan parkeren. Het college heeft de aanvraag afgewezen omdat het woonadres van [appellant] niet in het parkeervergunningengebied ligt. Dit besluit heeft het college in bezwaar gehandhaafd.

Bij besluit van 26 juni 2018 heeft het college van burgemeester en wethouders van Utrecht geweigerd [appellant] een omgevingsvergunning te verlenen voor de bouw, in afwijking van het bestemmingsplan, van een hekwerk ten behoeve van een dakterras en een trap tussen dat dakterras en de achtertuin aan de [locatie 1] te Utrecht. [appellant] is de eigenaar van het perceel [locatie 2] te Utrecht en bewoont de bovenverdiepingen van het pand op dat perceel, genummerd [locatie 1]. De begane grond is verhuurd aan een derde en in gebruik als kantoorruimte. Aan de achterkant is het pand, slechts voor de hoogte van de begane grond, uitgebouwd. Op een gedeelte van de uitbouw ligt een dakterras. Achter de uitbouw ligt de achtertuin die bij het pand hoort. [appellant] heeft op 7 maart 2018 een omgevingsvergunning aangevraagd om het dakterras uit te breiden en daarvoor een hekwerk te plaatsen op de uiterste rand van de uitbouw.

Bij besluit van 24 december 2019 heeft het bestuur van de raad voor rechtsbijstand vastgesteld dat [appellant] met terugwerkende kracht geen recht heeft op vergoeding van de kosten van de hem toegewezen advocaat en bepaald dat [appellant] de eerder door de raad betaalde kosten moet terugbetalen. Bij besluit van 7 mei 2019 heeft de raad op last van de rechtbank of een andere instantie aan [appellant] een advocaat, mr. E.M. van den Oudenaller, toegewezen voor een strafrechtelijke procedure. Bij dit besluit heeft de raad verder ambtshalve een toevoeging aan [appellant] verleend. Daarbij heeft hij het inkomen en het vermogen van [appellant] niet getoetst. Op 4 november 2019 heeft de advocaat een aanvraag ingediend voor vergoeding van de door haar voor de strafzaak verrichte werkzaamheden. Bij besluit van 4 november 2019 heeft de raad aan de advocaat een vergoeding toegekend van € 1.056,62.

Bij besluit van 5 juli 2019 heeft de Belastingdienst/Toeslagen het recht van [appellant] op huurtoeslag over 2018 definitief vastgesteld op nihil en € 2.853,- van hem teruggevorderd. Op 3 januari 2018 heeft [appellant] huurtoeslag aangevraagd voor het toeslagjaar 2018. Daarbij heeft hij een jaarinkomen van € 24.274,- opgegeven. Bij besluit van 21 februari 2018 heeft de Belastingdienst/Toeslagen hem een voorschot huurtoeslag voor dat jaar toegekend van € 2.880,-. Bij besluit van 21 augustus 2018 heeft de dienst het voorschot huurtoeslag voor 2018 herzien naar € 2.852,-. Bij besluit van 5 juli 2019 heeft de dienst het recht van [appellant] op huurtoeslag over 2018 definitief vastgesteld op nihil en het teveel betaalde bedrag van € 2.852,-, evenals € 1,- rente, van hem teruggevorderd. Aan dit besluit heeft de dienst ten grondslag gelegd dat het gezamenlijke toetsingsinkomen van [appellant] en zijn [partner] hoger is dan de voor 2018 vastgestelde inkomensgrens van € 30.400,-.

Bij besluit van 5 juni 2020 heeft het college van burgemeester en wethouders van Almere [appellant] uitgeschreven uit de basisregistratie personen. [appellant] stond in de brp ingeschreven op het adres [locatie] in Almere. Naar aanleiding van een bericht van de verhuurder dat [appellant] deze woonruimte had verlaten, is het college een adresonderzoek gestart. Op 17 februari 2020 heeft het college [appellant] een brief en een e-mailbericht gestuurd en hem gebeld om informatie te krijgen over zijn verblijfplaats. [appellant] heeft telefonisch laten weten dat hij op 26 december 2019 voor het laatst op dat adres was geweest, dat hij er niet meer woonde, dat er een gerechtelijke procedure liep, dat hij nog wel de huur betaalde en dat zijn post niet aan derden werd meegegeven. Hij verwachtte dat hij de woning weer zou kunnen betrekken zodra de procedure was afgerond. Hij wilde niet zeggen op welk adres hij verbleef.

Bij besluit van 5 juni 2019 heeft de algemeen directeur (lees: de directie) van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen [appellant] voor vijf jaar rijgeschikt verklaard voor de rijbewijzen van de categorieën B, BE en T en de categorieën C, CE, D en DE. Niet is in geschil dat het CBR bij het besluit van 5 juni 2019 [appellant] terecht rijgeschikt heeft verklaard voor de rijbewijzen van de categorieën C, CE, D en DE (groep 2) voor de maximale duur van vijf jaar. In geschil is of het CBR hem bij dat besluit terecht rijgeschikt heeft verklaard voor de rijbewijzen van de categorieën B, BE en T (groep 1) voor een beperkte duur van vijf jaar. Bij brief van 5 februari 2019 heeft de Rijksdienst voor het Wegverkeer aan [appellant] meegedeeld dat zijn rijbewijs binnenkort verloopt en dat hij dit vóór 15 juni 2019 kan verlengen.

Bij afzonderlijke besluiten van 1 oktober 2019 heeft de staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. [bedrijf] een boete opgelegd van € 20.000,00 en [appellante sub 2] een boete van € 12.000,00 wegens overtreding van artikel 2, eerste lid, van de Wet arbeid vreemdelingen. De staatssecretaris heeft daarnaast besloten tot openbaarmaking van inspectiegegevens. De door een arbeidsinspecteur van de Inspectie SZW op ambtseed opgemaakte boeterapporten van 26 april 2019 houden in dat de Nederlandse Arbeidsinspectie in het kader van het toezicht op erkende referenten, als bedoeld in de Wet modern migratiebeleid, een onderzoek heeft ingesteld naar [bedrijf]. Deze eenmanszaak is met ingang van 28 juni 2018 overgedragen aan [appellante sub 2]. Uit een administratief onderzoek is gebleken dat drie vreemdelingen, van Russische nationaliteit, als kennismigranten werkzaam waren voor [bedrijf].

Bij brief van 21 oktober 2016 heeft [appellant] de korpschef verzocht de schade (€ 11.147,90) te vergoeden, die hij stelt te hebben geleden omdat de korpschef hem overeenkomstig de Beleidsmaatregel bewaring legale vuurwapens van april 2012 verplichtte om zijn vuurwapens en munitie bij een bevoegd wapenhandelaar in bewaring te geven. De kosten (€13.940,00) daarvan zijn aanzienlijk hoger dan de kosten (€ 2.792,10) voor het in bewaring geven van de wapens bij de korpschef.[appellant] is wapenverzamelaar en had in die hoedanigheid vuurwapens in zijn woning opgeslagen. Bij besluit van 21 december 2012 heeft de korpschef het aan [appellant] verleend verlof tot het voorhanden hebben van vuurwapens voor verzameldoeleinden ingetrokken. De woning van [appellant] voldeed niet aan de daaraan te stellen veiligheidseisen.