De Afdeling bestuursrechtspraak toetst of de overheid het recht goed heeft toegepast bij het nemen van een besluit. In dit onderdeel vindt u alle uitspraken die de Raad van State op zijn website publiceert. Meer informatie over de taak van de Afdeling bestuursrechtspraak vindt u in de rubriek Bestuursrechtspraak.
Toon overzicht van de actuele uitspraken:
Bij besluit van 3 april 2024 heeft het college van burgemeester en wethouders van Tilburg zijn beslissing om op 26 maart 2024 spoedeisende bestuursdwang toe te passen wegens het in strijd met de Afvalstoffenverordening gemeente Tilburg 2019 aanbieden van huishoudelijke afvalstoffen, op schrift gesteld. Bij brief van 5 juni 2024 heeft het college [appellant] gevraagd of hij een verschoonbare reden heeft voor het te laat indienen van het bezwaarschrift en hem gevraagd om uiterlijk 19 juni 2024 contact op te nemen via de contactgegevens in de brief. Bij e-mail van 24 juni 2024 heeft [appellant] in reactie daarop medegedeeld dat hij wel bezwaar heeft ingediend, maar niet op tijd heeft kunnen bellen, omdat hij druk was met werken en het was vergeten.
Bij besluit van 21 december 2023 heeft de CSG aan [appellante] een uitkering van € 2.500,00 (letselcategorie 2) uit het Schadefonds Geweldsmisdrijven toegekend. [appellante] heeft op 13 juli 2023 een uitkering uit het schadefonds aangevraagd, omdat zij slachtoffer is geweest van stelselmatig huiselijk geweld door haar ex-partner. Volgens de CSG was het aannemelijk dat zij vanaf 2019 tot in 2022 in Tilburg slachtoffer van stelselmatig huiselijk geweld is geweest. Ook was het aannemelijk dat [appellante] daarna nog enkele keren is lastiggevallen en slachtoffer werd van een mishandeling op 22 juni 2023 door haar ex-partner, waardoor zij ernstig letsel opliep. [appellante] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het niet onredelijk is dat de CSG een uitkering uit het schadefonds behorend bij letselcategorie 2 in plaats van letselcategorie 3 heeft toegekend.
Bij beslissing van 28 februari 2024 heeft een examinator van het vak "Principles of Economics and Business 2" van de bacheloropleiding Business Administration van de faculteit Economie en Bedrijfskunde aan [appellant] het eindcijfer 4,5 toegekend. [appellant] is het niet eens met het oordeel van het CBE dat zijn administratief beroep niet-ontvankelijk is. Niet in geschil is dat de termijn voor het instellen van administratief beroep op 10 april 2024 is geëindigd en dat [appellant] op 30 juli 2024 administratief beroep bij het CBE heeft ingesteld. [appellant] voert aan dat een medestudent, ook namens hem, binnen de termijn een klacht aan de examencommissie heeft gestuurd en dat de examencommissie die klacht ten onrechte niet als administratief beroepschrift naar het CBE heeft doorgestuurd.
Bij beslissing van 25 juli 2024 hebben de examinatoren van het vak Rechtsfilosofie van de bacheloropleiding Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam het tentamen van [appellant] beoordeeld met een 5,4 die is afgerond naar een 5,0. Bij beslissing van 20 januari 2025 heeft het het college van beroep voor de examens van de Universiteit van Amsterdam het daartegen door [appellant] ingestelde administratief beroep ongegrond verklaard. [appellant] is derdejaars student van de opleiding Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam. In studiejaar 2023-2024 heeft [appellant] het vak Rechtsfilosofie gevolgd. Het tentamen voor het vak bestaat uit drie open vragen, die voor 60% meewegen in het eindcijfer, en een casusvraag, die voor 40% meetelt voor het eindcijfer. [appellant] is het niet eens met de beoordeling en stelt dat de beslissing van 25 juli 2024 op onjuiste gronden is genomen.
Bij besluit van 25 januari 2023 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet-ontvankelijk verklaard.
Bij brief, ingekomen op 26 maart 2025, heeft [verzoeker] verzocht om wraking van staatsraad mr. dr. A.J.C. Moor-van Vugt als voorzitter van de Afdeling belast met de behandeling van de zaken nrs. 202303902/4/A3, 202400582/5/A3 en 202407350/4/A3. [verzoeker] heeft kort samengevat aan zijn verzoek om wraking ten grondslag gelegd dat de zitting van 20 maart 2025 ten onrechte ongemotiveerd is verplaatst van 11:00 uur naar 12:00 uur. Ook was volgens [verzoeker] de zittingsduur te kort. Verder is met zijn verzoek om twee getuigen te horen niets gedaan. De staatsraad kapte [verzoeker] tijdens de zitting herhaaldelijk af omdat zijn woordgebruik haar niet aanstond.
Bij besluit van 25 november 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Bij besluit van 15 november 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 26 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld. Bij uitspraak van 12 maart 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. S.T.V. Le, advocaat in Rotterdam, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 8 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij uitspraak van 18 maart 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. B. Snoeij, advocaat in Amsterdam, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 22 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van appellant om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 21 september 2023 heeft de raad van de gemeente Ede het bestemmingsplan "Lunteren, uitbreiding bedrijventerrein De Stroet" vastgesteld. [verzoeker] heeft de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen. Dit verzoek heeft de voorzieningenrechter bij uitspraak van 19 juni 2024, ECLI:NL:RVS:2024:2480, afgewezen. In de in het procesverloop vermelde uitspraak van 19 juni 2024 heeft de voorzieningenrechter het eerdere verzoek van [verzoeker] om schorsing van het besluit tot vaststelling van het plan op grond van een voorlopig rechtmatigheidsoordeel afgewezen. Daarbij heeft de voorzieningenrechter onder meer een voorlopig oordeel gegeven over de beroepsgrond van [verzoeker] over de ladder voor duurzame verstedelijking van artikel 3.1.6, tweede lid, van het Besluit ruimtelijke ordening. [verzoeker] heeft aan het herhaalde verzoek ten grondslag gelegd dat er recent ernstige fouten in de IBIS-database voor bedrijventerreinen zijn gevonden.
Bij besluit van 30 april 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 7 juli 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 10 juli 2024 heeft de minister een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij mondelinge tussenuitspraak van 27 augustus 2024 heeft de rechtbank de opheffing van de maatregel van bewaring bevolen met ingang van die dag. Tegen deze uitspraak heeft de minister hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 22 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie betrokkene een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd. Bij uitspraak van 11 december 2024 heeft de rechtbank het daartegen door betrokkene ingestelde beroep gegrond verklaard en schadevergoeding toegekend. Tegen deze uitspraak heeft de minister hoger beroep ingesteld. Betrokkene, vertegenwoordigd door mr. M.H.K. van Middelkoop, advocaat in Haarlem, heeft een schriftelijke uiteenzetting gegeven.
Bij besluiten van 3 augustus 2020 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid aanvragen om appellanten een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen, afgewezen. Bij besluit van 29 juni 2022 heeft de staatssecretaris het daartegen door appellanten gemaakte bezwaar opnieuw ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 20 november 2024 heeft de rechtbank het daartegen door appellanten ingestelde beroep ongegrond verklaard.
Bij brief van 21 februari 2025 heeft verzoeker de Afdeling verzocht om de uitspraak van 20 februari 2025 te herzien.
Bij besluit van 21 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van verzoeker om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij uitspraak van 24 februari 2025 heeft de rechtbank het daartegen door verzoeker ingestelde beroep ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft verzoeker hoger beroep ingesteld. Ook heeft hij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluit van 5 juni 2023 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij besluit van 14 augustus 2024 heeft de minister het daartegen door appellant gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 11 februari 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard.
Bij brief van 29 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in kennis gesteld van zijn besluit om de overdrachtstermijn met twaalf maanden te verlengen (hierna: het verlengingsbesluit). Bij uitspraak van 6 maart 2025 heeft de rechtbank het door appellant tegen het verlengingsbesluit ingestelde beroep ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. A.H. Hekman, advocaat in Utrecht, hoger beroep ingesteld. Ook heeft hij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluit van 4 juli 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Haarlemmermeer aan [verzoeker] een last onder dwangsom opgelegd. [verzoeker] is eigenaar van de woning aan de [locatie] in Spaarndam. Op de gronden bij de woning staat een aantal bouwwerken. Naar aanleiding van een verzoek om handhaving van een omwonende heeft een toezichthouder van het college de locatie bezocht en vastgesteld, voor zover hier van belang, dat in het achtererfgebied zes bijbehorende bouwwerken staan met een totale oppervlakte van 305 m2. Volgens het college wordt daarmee de maximaal te bebouwen oppervlakte in het achtererfgebied overschreden. Bij het besluit van 4 juli 2022 heeft het college gelast de overtreding te beëindigen en beëindigd te houden. Bij het besluit op bezwaar van 6 februari 2023 heeft het college die last gehandhaafd en bepaald dat [verzoeker] aan de last kan voldoen door de zonder vergunning gebouwde bouwwerken in het achtererfgebied te verwijderen of in omvang terug te brengen zodat een totale oppervlakte van 250 m2 aan bijbehorende bouwwerken niet wordt overschreden. De dwangsom is daarbij vastgesteld op een bedrag van € 5.000,00 ineens.
Bij besluit van 2 maart 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld. Bij uitspraak van 17 maart 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. P.R.L.V.M. Kruik, advocaat in Den Haag, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 27 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van verzoeker om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij uitspraak van 24 maart 2025 heeft de rechtbank het daartegen door verzoeker ingestelde beroep ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft verzoeker hoger beroep ingesteld. Ook heeft zij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluiten van 13 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie aanvragen van appellanten om hen een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Het hoger beroep richt zich tegen de uitspraak van 24 april 2024 van de rechtbank Amsterdam, waarbij de rechtbank het beroep van [appellante] tegen het besluit van het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam van 12 juni 2023 ongegrond heeft verklaard. Bij dit besluit heeft het college het bezwaar van [appellante] tegen het besluit van 31 januari 2023 tot afwijzing van haar aanvraag om een urgentieverklaring ongegrond verklaard.
Het hoger beroep richt zich tegen de uitspraak van 29 april 2024 van de rechtbank Gelderland, waarbij de rechtbank het beroep van de stichting tegen het besluit van het college van burgemeester en wethouders van Nijmegen van 22 november 2022 ongegrond heeft verklaard. Bij dit besluit heeft het college het bezwaar van de stichting tegen het besluit van 15 juli 2022 tot afwijzing van haar aanvraag om subsidie ongegrond verklaard.
Bij besluit van 1 april 2020 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 6 juli 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 13 april 2023 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluiten van 15 april 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid de aanvragen van appellanten om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen. Bij uitspraak van 3 juni 2024 heeft de rechtbank de daartegen door appellanten ingestelde beroepen gegrond verklaard, die besluiten vernietigd en bepaald dat de staatssecretaris nieuwe besluiten op de aanvragen neemt met inachtneming van de uitspraak. Tegen deze uitspraak heeft de staatssecretaris hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 8 augustus 2024 heeft de burgemeester van Nijmegen een aanvraag van Cafetaria Caglar B.V. voor een exploitatievergunning afgewezen. Op 8 augustus 2024 heeft de burgemeester een aanvraag van Cafetaria Caglar B.V. om een exploitatievergunning afgewezen. De vergunning is in de eerste plaats op grond van artikel 2:33, eerste lid, aanhef en onder f, van de Algemene plaatselijke verordening Nijmegen (hierna: de APV) afgewezen, omdat volgens de burgemeester de exploitant van Cafetaria Caglar B.V., [gemachtigde], van slecht levensgedrag is, als bedoeld in artikel 8 van de Alcoholwet. De vergunning is daarnaast op grond van artikel 7, in samenhang gelezen met artikel 3, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wet Bibob afgewezen, omdat uit een Bibob-advies van 3 april 2024 volgt dat er een ernstige mate van gevaar bestaat dat de vergunning mede zal worden gebruikt om strafbare feiten te plegen.
Bij besluit van 19 november 2024 heeft de raad van de gemeente Vught het bestemmingsplan "[locatie 1], Helvoirt" vastgesteld. Het plan voorziet voor het perceel [locatie 1] in Helvoirt in de wijziging van de functieaanduiding en de vormverandering van een bestaand bouwvlak voor de bedrijfsbebouwing. Het perceel ligt in het buitengebied van Helvoirt. Op het perceel is machineverhuurbedrijf [partij] gevestigd. Met het plan is beoogd om een passende bestemming voor de huidige bedrijfsvoering te regelen. In het verleden was op het perceel een veehouderij gevestigd. In 2011 is de voormalig veehouderij omgeschakeld naar een agrarisch-technisch hulpbedrijf. [verzoeker] woont aan [locatie 2]. Zijn perceel ligt ten noordoosten van het plangebied. [verzoeker] kan zich niet met het plan verenigen, omdat volgens hem met de nieuwe gebruiksfuncties en bebouwing sprake zal zijn van een bedrijf met een industrieel karakter dat niet thuishoort in het buitengebied.
Bij besluit van 15 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld.
Bij besluit van 15 februari 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Hof van Twente [verzoekster] onder oplegging van dwangsommen gelast om de overtredingen in de inrichting aan [locatie] in Goor te beëindigen en beëindigd te houden. Lastonderdeel 1 houdt in dat [verzoekster] de emissieconcentratie van pentaan per puntbron blijvend moet (laten) reduceren naar de wettelijke emissiegrenswaarde van maximaal 50 mg/Nm3 en ter controle een emissiemeting moet laten verrichten [verzoekster] produceert expanded polystyrene (piepschuim; hierna: EPS) en recyclet EPS-afval. Tijdens het productieproces komt de gasvormige stof pentaan vrij (stofklasse gO.2). Een deel daarvan wordt via puntbronnen geëmitteerd naar de buitenlucht. Op grond van artikel 2.5, eerste lid, van het Activiteitenbesluit geldt voor deze stofklasse, bij overschrijding van de grensmassastroom van 500 g/uur, een emissiegrenswaarde van 50 mg/Nm3. Het college heeft aan [verzoekster] een last onder dwangsom opgelegd inhoudende dat zij - voor zover van belang - de emissie van pentaan blijvend moet reduceren tot de grenswaarde van 50 mg/Nm3. Na bezwaar en beroep is deze last in stand gebleven.
Bij besluit van 27 maart 2025 heeft het college van bestuur van de Radboud Universiteit aan [verzoekster] met ingang van die dag voor drie maanden een campus- en onderwijsverbod aan de Radboud Universiteit heeft opgelegd. In de uitspraak van 8 april 2025, ECLI:NL:RVS:2025:1601, heeft de voorzieningenrechter het aan [verzoekster] opgelegde campus- en onderwijsverbod met onmiddellijke ingang geschorst. Daaraan heeft de voorzieningenrechter voorwaarden verbonden. Eén van die voorwaarden is dat een contactpersoon van buiten de faculteit als aanspreekpunt wordt aangesteld. Deze persoon zal ervoor zorgdragen dat de gevolgen van het verbod, zoals het ontbreken van studiemateriaal en het verkrijgen van toegang tot onder meer Brightspace, worden weggenomen. De voorzieningenrechter begrijpt het verzoek van [verzoekster] als een verzoek om wijziging van de voorlopige voorziening. Het CvB heeft volgens haar niet voldaan aan de gestelde voorwaarde.
Bij besluit van 12 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 28 januari 2025 heeft de minister een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Bij besluit van 14 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 26 juli 2019 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid vastgesteld dat appellant nooit rechtmatig verblijf als gemeenschapsonderdaan heeft gehad en het document, bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vw 2000, ingenomen.
Bij besluit van 20 november 2020 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 28 juni 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag om appellant een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen, afgewezen.
Appellant heeft beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op een aanvraag om haar een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen.
Bij besluit van 19 maart 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Appellant heeft tegen het uitblijven van een besluit op zijn aanvraag om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen beroep ingesteld bij de rechtbank.
Bij besluit van 29 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie betrokkene een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 10 oktober 2023 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag om appellant een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 23 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie betrokkene een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 29 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld. Bij uitspraak van 12 februari 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. J. van Bennekom, advocaat in Amsterdam, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 11 oktober 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van verzoeker om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij uitspraak van 13 maart 2025 heeft de rechtbank het daartegen door verzoeker ingestelde beroep ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft verzoeker hoger beroep ingesteld. Ook heeft hij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluit van 27 januari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Betrokkenen hebben beroepen ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op aanvragen om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen.
Bij besluiten van 11 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie aanvragen van appellanten om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen. Bij uitspraak van 18 maart 2025 heeft de rechtbank de daartegen door appellanten ingestelde beroepen ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak hebben appellanten, vertegenwoordigd door mr. E.P.A. Zwart, advocaat in Haarlem, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 6 mei 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van verzoeker om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Bij uitspraak van 26 februari 2025 heeft de rechtbank het daartegen door verzoeker ingestelde beroep gegrond verklaard en dat besluit vernietigd voor zover de minister verzoeker heeft gesignaleerd in het Schengen Informatiesysteem.
Bij besluit van 2 oktober 2020 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag om betrokkenen een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen, afgewezen. Bij besluit van 12 juni 2024 heeft de staatssecretaris het daartegen door betrokkenen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 26 februari 2025 heeft de rechtbank het door betrokkenen ingestelde beroep tegen het besluit van 12 juni 2024 gegrond verklaard, dat besluit vernietigd, het besluit van 2 oktober 2020 herroepen, bepaald dat de uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit en de minister opgedragen de gevraagde machtiging tot voorlopig verblijf aan betrokkenen te verlenen.
Bij besluit van 18 maart 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant de toegang tot Nederland geweigerd. Bij besluit van 19 maart 2025 is aan hem een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd. Bij uitspraak van 7 april 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. S. Jankie, advocaat in Hoofddorp, hoger beroep ingesteld. Ook heeft hij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluit van 14 maart 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie verzoeker in bewaring gesteld. Bij uitspraak van 3 april 2025 heeft de rechtbank het daartegen door verzoeker ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft verzoeker hoger beroep ingesteld. Ook heeft hij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
Bij besluit van 11 april 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid betrokkene in bewaring gesteld.
Bij besluit van 18 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld.
Bij besluit van 18 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvullend terugkeerbesluit genomen.
In mei 2022 hebben toezichthouders van de gemeente Dalfsen een sticker op de fiets van [appellant] geplakt waarop stond dat de gestalde fiets zou worden verwijderd. Het college van burgemeester en wethouders van Dalfsen heeft het bezwaar van [appellant] op 17 augustus 2022 gegrond verklaard, maar de last onder bestuursdwang abusievelijk niet ingetrokken.
Op 23 mei 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Amstelveen het paspoort van [appellant] vervallen verklaard door een naamswijziging. Op 23 mei 2022 heeft het college het paspoort van [appellant] vervallen verklaard door een naamswijziging. Omdat dit besluit niet aangetekend naar hem is verzonden, was [appellant] niet op de hoogte. Op 1 september 2022 heeft [appellant] het college aansprakelijk gesteld voor de door hem geleden schade, bestaat uit de door hem gemaakte kosten voor een niet-genoten vakantie. Het college heeft op 11 november 2022 het deel van de kosten vergoed dat in direct verband staat tot het niet ontvangen van het besluit van 23 mei 2022. Tegen dit besluit heeft [appellant] bezwaar gemaakt. Omdat het bezwaar een verzoekschrift betreft als bedoeld in de artikelen 8:99 en 8:90 van de Awb, heeft het college het doorgestuurd naar de rechtbank. De rechtbank heeft geoordeeld dat de gestelde schade niet het gevolg is van een onrechtmatig besluit of een voorbereidingshandeling.
Het hoger beroep richt zich tegen de uitspraak van 4 april 2024 van de rechtbank waarin het beroep van [appellant] tegen het besluit van het college van burgemeester en wethouders van Den Haag ongegrond is verklaard. Het geschil gaat over de bestuurlijke boete van € 10.000,00 die het college aan [appellant] heeft opgelegd voor het in gebruik geven van woonruimte aan een huishouden dat niet beschikt over een huisvestingsvergunning.
Het CBR heeft op 14 maart 2024 [appellant] een onderzoek naar de rijgeschiktheid opgelegd, omdat hij volgens de politie onder invloed van drugs een auto heeft bestuurd. [appellant] betwist niet dat hij onder invloed was van drugs, wel dat hij de auto bestuurde op 12 februari 2023.
Het hoger beroep richt zich tegen de uitspraak van 8 augustus 2024 van de rechtbank waarin het beroep van [appellant] tegen de beslissing van de Dienst Toeslagen ongegrond is verklaard. Het geschil betreft de vaststelling van de huurtoeslag voor 2020 op € 0,00 en de terugvordering van het ontvangen voorschot.
Bij besluit van 3 augustus 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Roosendaal aan Ice Agency B.V. op grond van artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a en c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht een omgevingsvergunning verleend voor het realiseren van huisvesting voor 300 arbeidsmigranten op het perceel aan de Atoomweg 22 in Roosendaal voor een periode van 10 jaar.
Bij besluit van 22 juni 2023 heeft de raad van de gemeente Nijkerk het bestemmingsplan "Bentinck" vastgesteld. Het bestemmingsplan maakt de bouw mogelijk van 44 woningen op de inbreidingslocatie Meubel en Tapijthal en achterliggende gronden. Het bestemmingsplan maakt de bouw mogelijk van 44 woningen op de inbreidingslocatie Meubel en Tapijthal en achterliggende gronden. Het plan is in werking getreden en bij besluit van 30 januari 2025 heeft het college van burgemeester en wethouders van Nijkerk een omgevingsvergunning verleend voor het bouwen van 9 woningen in het oosten van het plangebied. Dit bouwplan past geheel binnen het bestemmingsplan. ABZ heeft bezwaar gemaakt tegen die vergunning en heeft in deze procedure de voorzieningenrechter verzocht om schorsing van het gedeelte van het bestemmingsplan waar de 9 woningen zijn vergund, om te voorkomen dat het college bij het nemen van een besluit op bezwaar moet toetsen aan dit bestemmingsplan.
Bij besluit van 14 februari 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 6 juli 2021 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen, geweigerd haar ambtshalve een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen en haar ambtshalve krachtens artikel 64 van de Vw 2000 voorlopig uitstel van vertrek verleend.
Bij besluit van 25 november 2022 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van verzoeker om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 23 december 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Zaanstad het verzoek van [verzoeker sub 1] om handhavend op te treden tegen de dakopbouw op de [locatie 1] in Zaandam, afgewezen. [verzoeker sub 2A] en [verzoeker sub 2B] wonen aan de [locatie 1] (hierna: het perceel) in Zaandam. [verzoeker sub 1] woont in de woning ernaast, [locatie 2]. Zij heeft het college verzocht om handhavend op te treden tegen de dakopbouw op het perceel. Een toezichthouder van de gemeente Zaanstad heeft naar aanleiding van het handhavingsverzoek een controle uitgevoerd en geconstateerd dat de dakopbouw 3 cm in afwijking van de verleende vergunning is gebouwd. Het college heeft zich in de besluiten van 23 december 2022 en 4 mei 2023 op het standpunt gesteld dat handhavend optreden onevenredig is in verhouding tot de daarmee te dienen belangen. De rechtbank heeft geoordeeld dat handhavend optreden niet onevenredig is. Het college heeft om gevolg te geven aan de uitspraak van de rechtbank alsnog een last onder dwangsom opgelegd.
Bij formulier, gedateerd 16 oktober 2023, heeft [verzoeker] een verzoek ingediend om als student te worden ingeschreven voor de masteropleiding Chemical Engineering aan de Technische Universiteit Eindhoven. Op 15 november 2023 heeft [verzoeker] bij de rechtbank Oost-Brabant beroep ingesteld tegen het uitblijven van een beslissing op zijn verzoek. [verzoeker] heeft in 2018 voor het eerst een verzoek ingediend om te worden ingeschreven voor de masteropleiding. Bij besluit van 16 november 2018 heeft de ESA dit verzoek niet in behandeling genomen, omdat [verzoeker] onvoldoende informatie bij zijn aanvraag heeft verstrekt en die informatie ook niet heeft verstrekt na herhaalde verzoeken daarom van de ESA. Bij uitspraak van 6 mei 2019 heeft het college het door [verzoeker] daartegen gerichte administratief beroep ongegrond verklaard. [verzoeker] heeft daartegen geen beroep ingesteld. Sindsdien probeert [verzoeker] steeds opnieuw zich in te schrijven voor de masteropleiding.
Bij besluit van 23 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie betrokkene een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 22 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie betrokkene een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 13 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 14 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 23 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 23 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Bij besluit van 23 november 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant een vrijheidsontnemende maatregel opgelegd.
Appellant heeft beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op een aanvraag om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen.
Bij besluit van 12 april 2023 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om haar een machtiging tot voorlopig verblijf te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 10 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld.
Bij besluit van 10 februari 2025 heeft de minister van Asiel en Migratie appellant in bewaring gesteld. Bij uitspraak van 20 februari 2025 heeft de rechtbank het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft appellant, vertegenwoordigd door mr. S. Guman, advocaat in Amsterdam, hoger beroep ingesteld.
Bij besluit van 11 september 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van betrokkene om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen en een verzoek van betrokkene om bestuurlijke heroverweging van het besluit van 21 maart 2013, afgewezen.
Bij besluiten van 24 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie aanvragen van appellanten om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Bij besluit van 27 juni 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid een aanvraag van appellant om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen.
Bij besluit van 20 december 2024 heeft de minister van Asiel en Migratie een aanvraag van verzoeker om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet in behandeling genomen.
Bij besluit van 13 september 2019 heeft het college van gedeputeerde staten van Noord-Holland het verzoek om handhavend optreden van 19 juli 2019 van de stichting tegen verschillende handelingen in strijd met verleende ontheffingen en de Wet natuurbescherming, afgewezen. GEM ontwikkelt een nieuwe woonwijk "Weespersluis" met 2750 woningen en bijbehorende voorzieningen en ontsluitingen in de Bloemendalerpolder. Ten behoeve van de bouw van de woonwijk zijn meerdere ontheffingen op grond van de Wnb verleend. De stichting heeft verzocht om handhavend optreden, omdat GEM in strijd zou handelen met deze ontheffingen en de Wnb. Hieronder volgt een overzicht van de verleende ontheffingen.
Bij besluit van 10 februari 2022 heeft de raad van de gemeente Roosendaal et bestemmingsplan “De Bulkenaar” vastgesteld. Bij besluit van 10 februari 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Roosendaal hogere grenswaarden vastgesteld als bedoeld in artikel 83 van de Wet geluidhinder. Het plan voorziet in de bouw van een nieuw ziekenhuis aan de rand van Roosendaal, de landschappelijke inpassing daarvan en een verbindingsweg parallel aan de A58. Naast het ziekenhuis wordt een landschapspark aangelegd dat als een groen uitloopgebied moet fungeren tussen het bestaande woongebied en het ziekenhuis. Het plangebied wordt aan de noord- en oostzijde begrensd door de Bulkenaarsestraat en aan de zuidzijde door de Huijbergseweg. Bravis is initiatiefnemer. Ten behoeve van het plan is voor een aantal woningen hogere grenswaarden vastgesteld voor wegverkeer. De gronden waarop het ziekenhuis is voorzien, zijn “Maatschappelijk" bestemd. Aan het landschapspark is de bestemming “Groen – Landschapspark” toegekend. Aan de verbindingsweg vanaf de A58 is de bestemming “Verkeer" toegekend. Diverse inwoners van Roosendaal zijn het niet eens met het plan.
Bij besluit van 26 april 2022 heeft de raad van de gemeente Hoeksche Waard het bestemmingsplan "Laan van Heemstede (naast 60) Puttershoek" vastgesteld. Het bestemmingsplan maakt onder meer de bouw van een woning op een perceel agrarisch grasland in het verlengde van bestaande bebouwing aan de Laan van Heemstede in Puttershoek mogelijk. De raad heeft verder toepassing gegeven aan een ruimte voor ruimte-regeling. Daarom omvat het bestemmingsplan ook de verderop gelegen percelen Oud Bonaventurasedijk 83 in Maasdam, Derde Kruisweg 1 in 's-Gravendeel en de Derde Kruisweg (ong.) in Strijen. Dit zijn saneringslocaties waar voormalige agrarische bedrijfsbebouwing wordt afgebroken en wordt wegbestemd. Bij het besluit tot vaststelling van het plan heeft de raad ook de sanering van het perceel Hoeksedijk 58 in Maasdam betrokken, dat geen deel uitmaakt van dit bestemmingsplan. [partij] is de initiatiefnemer van de mogelijk gemaakte woning. [appellant] en anderen zijn omwonenden van het perceel waarop deze woning mogelijk wordt gemaakt. Zij kunnen zich niet verenigen met het bestemmingsplan.
Bij besluit van 15 april 2020 heeft de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een aanvraag van SGK om subsidie op grond van de Subsidieregeling Collectieve erkenning van Indisch en Moluks Nederland afgewezen. Op 8 juni 2018 is de Subsidieregeling Collectieve erkenning van Indisch en Moluks Nederland vastgesteld. Op grond van de Subsidieregeling kan een projectsubsidie worden verstrekt aan activiteiten die bijdragen aan de collectieve erkenning van Indisch en Moluks Nederland. Op 14 februari 2020 heeft SGK een aanvraag ingediend voor subsidie voor het project ‘Genetical Roots Music’. In de aanvraag heeft SGK toegelicht dat [voorzitter] van SGK, met het project nieuwe multidisciplinaire muziek wil componeren, met invloeden van de Indische muziekcultuur en andere culturen die hiermee zijn verweven.
Op 19 maart 2020 heeft een landmeter, werkzaam onder de bewaarder, een grensreconstructie gemaakt van de grens tussen de percelen kadastraal bekend als gemeente Almere, sectie B, nummers 5418 en 5419. Hiervan is een relaas van bevindingen opgemaakt. Op 27 en 28 juli 2020 hebben [appellanten] een e-mail gestuurd naar het Kadaster, waarin zij stellen dat de grens onjuist is ingemeten. [appellanten] verzoeken om de grensreconstructie, gedaan op 19 maart 2020, in lijn te brengen met de originele aanduiding van de kavelgrens op de oorspronkelijke bouwtekeningen. De grens op die tekeningen is volgens hen anders dan de kadastrale grens die leidend was bij de grensreconstructie. Na overleg met de bewaarder hebben [appellanten] op 5 augustus 2020 deze klacht neergelegd in een schriftelijk verzoek om herziening van het rapport van bevindingen van 19 maart 2020. De bewaarder heeft deze brief van 5 augustus 2020 opgevat als een bezwaarschrift tegen de grensreconstructie.
Bij besluit van 8 oktober 2020 heeft de bewaarder het verzoek van [appellanten] tot herstel van gegevens in de Basisregistratie Kadaster op grond van artikel 7t van de Kadasterwet afgewezen. [appellanten] zijn het niet eens zijn met hoe de grens is weergegeven. Volgens hen is de grens die in de BRK staat niet juist. Daarom hebben [appellanten] op 20 september 2020 een herstelverzoek ingediend van de gegevens in de BRK. Bij het besluit van 8 oktober 2020 heeft de bewaarder het verzoek tot herstel afgewezen, omdat er geen sprake is van een onjuiste bijhouding van de BRK. Het geschil in deze zaak gaat over de grens tussen perceel nummer 5418 en perceel nummer 5419, die is opgenomen in de BRK. De vraag is of het verzoek tot herstel van de grens in de BRK op grond van artikel 7t van de Kadasterwet, zoals de rechtbank heeft geoordeeld, inderdaad terecht is afgewezen. De vraag of de bewaarder de brief van 5 augustus 2020 ook al had moeten opvatten als een dergelijk verzoek om herstel is onderwerp van de uitspraak van vandaag in de zaak nr. 202204487/1/A3 (ECLI:NL:RVS:2025:1396).
Bij afzonderlijke besluiten van 26 augustus 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Groningen [wederpartij A] en [wederpartij B] onder oplegging van een dwangsom gelast het gebruik van het pand op het perceel [locatie] in Groningen in strijd met het bestemmingsplan "Schildersbuurt" op te heffen en opgeheven te houden. [wederpartij] is eigenaar van het pand op het perceel. Het pand wordt gebruikt voor kamerverhuur aan studenten. Op 25 februari 2021 heeft de Belangenvereniging Derde Schilderskwartier een verzoek tot handhaving ingediend. Volgens haar wonen er meer studenten dan is toegestaan in het pand. Naar aanleiding van het handhavingsverzoek hebben twee inspecteurs van de gemeente op 22 maart 2021 een bezoek gebracht aan het pand. Zij hebben geconstateerd dat dertien slaapkamers zijn gerealiseerd die worden bewoond. Volgens het college is de kamerverhuur geïntensiveerd na de peildatum van 22 december 2016, wat op grond van de geldende planregels niet is toegestaan. Dit levert volgens het college een overtreding op van artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wabo.
Bij besluit van 19 april 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Helmond het verzoek van [appellant] op grond van artikel 2.58 van de Wet basisregistratie personen om zijn adresgegevens te corrigeren, afgewezen. [appellant] is in 2015 als asielzoeker vanuit Syrië naar Nederland gekomen. Hij heeft zich per 1 januari 2019 in de Basisregistratie personen laten inschrijven op het adres [locatie] in Helmond. Het college is kort daarna een adresonderzoek gestart om te onderzoeken of hij daar daadwerkelijk woonde. Bij ambtshalve besluit van 23 april 2019 heeft het college besloten de bijhouding van de gegevens van [appellant] in de Brp per 26 februari 2019 te beëindigen. [appellant] heeft daartegen geen rechtsmiddelen aangewend. Wel heeft hij zich per 14 juni 2019 weer aan de [locatie] in de Brp laten inschrijven. [appellant] heeft verzocht om de registratie ‘vertrek naar onbekend’ in de periode van 26 februari 2019 tot 14 juni 2019 ongedaan te maken. Volgens het college geeft het correctieverzoek geen inzichten die afdoen aan het ambtshalve besluit tot uitschrijving uit de Brp.
Bij besluit van 4 oktober 2022 heeft de raad van de gemeente Losser het bestemmingsplan "De Lutte, partiële herziening doortrekking Ambachtstraat De Lutte" vastgesteld. Met het bestemmingsplan is aan een strook grond tussen de Ambachtstraat en de Ertsmolen de bestemming "Verkeer-Verblijf" toegekend. Hiermee wordt een ontsluiting mogelijk vanaf de Ambachtstraat naar de Ertsmolen in het Luttermolenveld. In de plantoelichting staat hierover dat de wijk Luttermolenveld op dit moment bereikbaar is vanaf de Dorpsstraat en vanaf de Bentheimerstraat (N375). De gemeente Losser acht het wenselijk om de ontsluiting van het Luttermolenveld te verbeteren, zo staat in de toelichting. Met het doortrekken van de Ambachtstraat naar de Ertsmolen in het Luttermolenveld wordt er een extra ontsluiting gecreëerd. Hiermee wordt het Luttermolenveld ook vanuit zuidelijke richting goed bereikbaar en kan het verkeer zich meer verspreiden. [appellant sub 1] en anderen wonen langs het Haerpad, op korte afstand van het plangebied. Zij zijn het niet eens met het plan, in het bijzonder omdat de beoogde ontsluiting er volgens hen toe leidt dat een aantal bomen tenietgaat.
Bij besluit van 31 mei 2022 heeft de raad van de gemeente Eersel het bestemmingsplan “Buitengebied 2017, tweede herziening” vastgesteld. [appellant] woont op het perceel [locatie] te Vessem (hierna: het perceel). Op 30 augustus 2017 is voor die locatie het bestemmingsplan “Buitengebied herziening Donk 2-4” vastgesteld. In dat bestemmingsplan was op verzoek van [appellant] met gebruikmaking van de ruimte-voor-ruimte regeling als bedoeld in het provinciaal beleid van Noord-Brabant, zijn voormalige intensieve veehouderij herbestemd tot een woonbestemming voor drie woningen. Daarnaast was het de bedoeling dat de bouw van nog twee woningen zou worden mogelijk gemaakt door middel van een wijzigingsbevoegdheid. Toen het bestemmingsplan “Buitengebied 2017” werd vastgesteld, is deze wijzigingsbevoegdheid echter niet juist opgenomen. Als gevolg hiervan heeft het college voor de bouw van één van die twee woningen op kavel 4 van het perceel een omgevingsvergunning verleend. [appellant] heeft beroep ingesteld, omdat hij vindt dat deze omgevingsvergunning niet op de juiste wijze is geïmplementeerd in het bestemmingsplan.
Bij besluit van 23 augustus 2022 heeft het college van gedeputeerde staten van Zuid-Holland besloten om de raad van de gemeente Lansingerland een aanwijzing te geven als bedoeld in artikel 4.2, eerste lid, van de Wet ruimtelijke ordening. Deze aanwijzing houdt in dat de raad voor de locatie Driehoek Noordpolder binnen één jaar na de bekendmaking van de proactieve aanwijzing een bestemmingsplan vast moet stellen, zodat op die locatie minimaal 50 sociale woningen mogelijk worden gemaakt. Op 23 januari 2019 is door het Samenwerkingsverband Wonen regio Rotterdam, bestaande uit de gezamenlijke gemeenten uit de regio Rotterdam, waaronder de gemeente Lansingerland, en woningcorporaties het regioakkoord "Nieuwe Woningmarktafspraken Regio Rotterdam 2018-2030" vastgesteld. In dit regioakkoord zijn regionale doelstellingen opgenomen om voldoende woningen te realiseren en de sociale woningvoorraad te verspreiden. Het regioakkoord is door het samenwerkingsverband aangeboden aan het college.
Bij besluit van 29 juli 2021 heeft de korpschef de aanvraag van [appellant] voor een jachtakte afgewezen. De korpschef heeft de aanvraag van [appellant] voor een jachtakte afgewezen, omdat hij vindt dat er vrees voor misbruik bestaat. De korpschef heeft zich daarbij gebaseerd op feiten en omstandigheden die zich hebben voorgedaan op 26 en 31 augustus 2020, die hebben geleid tot een veroordeling door de rechtbank Rotterdam voor vernieling. De minister heeft het tegen dit besluit ingestelde administratief beroep ongegrond verklaard en heeft zich in zijn besluit gebaseerd op een in hoger beroep gewezen uitspraak van het Gerechtshof Den Haag. Daarin is [appellant] veroordeeld voor het met een graafmachine weghalen van een door de buurman geplaatste beschoeiing in een sloot, maar heeft het Hof aanleiding gezien om geen straf op te leggen. Zowel dit feit als de psychische gesteldheid van [appellant] zijn volgens de minister voldoende om vrees voor misbruik aan te nemen. De reden voor het weghalen van de beschoeiing was dat [appellant] en zijn vader vonden dat de beschoeiing op het eigendom van vader was geplaatst.
