Uitspraken

Deze uitspraak gaat over de vraag of de zogeheten discretionaire bevoegdheid van artikel 14, eerste lid, van de Vw 2000 met een wijziging van het Vb 2000 uit 2019 is ingeperkt. Op grond van die bepaling is de minister bevoegd om ambtshalve en op aanvraag gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid om een verblijfsvergunning te verlenen onder een andere beperking dan genoemd in artikel 3.4, eerste lid, van het Vb 2000. Die bevoegdheid was verder uitgewerkt in artikel 3.4, derde lid, van het Vb 2000 (oud). Appellant heeft een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd voor het verblijfsdoel ‘humanitair niet-tijdelijk’ ingediend. Hij wenst een verblijfsvergunning regulier wegens zijn gestelde schrijnende omstandigheden, dan wel op grond van artikel 8 van het EVRM. Hij heeft bij zijn aanvraag een beroep gedaan op vrijstelling van de leges op grond van artikel 3.34a, aanhef en onder k, van het VV 2000. Uit die bepaling volgt dat de minister vrijstelling van leges verleent, indien een vreemdeling in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning wegens schrijnende omstandigheden. De minister heeft de aanvraag buiten behandeling gesteld, omdat appellant de leges niet heeft betaald en niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij de leges niet kan betalen.

Bij besluit van 31 oktober 2022 heeft de minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs besloten een deel van de bekostiging van het Cornelius Haga Lyceum in te houden. SIO is het bevoegd gezag van het Cornelius Haga Lyceum te Amsterdam. Deze school verzorgt sinds augustus 2017 voortgezet onderwijs op islamitische grondslag. De Inspecteur-Generaal van het Onderwijs heeft in de jaren 2019 tot en met 2021 meermalen onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het onderwijs en het financieel beheer bij CHL. Deze onderzoeken hebben geleid tot een aantal herstelopdrachten aan CHL. In een rapport van 3 januari 2022 concludeert de inspecteur dat CHL niet aan alle herstelopdrachten heeft voldaan. Naar aanleiding daarvan heeft de minister de bekostiging voor het jaar 2022 eerst voor drie maanden gedeeltelijk opgeschort en vervolgens gedeeltelijk ingehouden.

Bij besluit van 26 maart 2020 heeft het bestuur van de raad voor rechtsbijstand de vastgestelde vergoeding voor de toevoeging aan [wederpartij] met het kenmerk 1HX4633 ingetrokken en het aan zijn rechtsbijstandverlener uitgekeerde bedrag van € 3.358,98 bij hem teruggevorderd. Op 4 mei 2017 heeft de rechtsbijstandverlener van [wederpartij] namens hem een aanvraag om een toevoeging ingediend voor rechtsbijstand in een strafzaak. Bij besluit van 9 mei 2017, met kenmerk 1HX4633, is zijn aanvraag afgewezen. Daaraan heeft de raad ten grondslag gelegd dat het vastgestelde inkomen en vermogen van [wederpartij] de wettelijk vastgestelde financiële grenzen om in aanmerking te komen voor gesubsidieerde rechtsbijstand, overschrijdt. Op 25 mei 2017 heeft [wederpartij] een verzoek om peiljaarverlegging ingediend. Daarin heeft hij te kennen gegeven dat hij door faillissement en beslaglegging geen inkomen heeft. Dit verzoek is met het besluit van 30 juni 2017 ingewilligd. De raad heeft alsnog gesubsidieerde rechtsbijstand toegekend onder oplegging van een eigen bijdrage van € 143,00.

Bij besluit van 23 november 2022 heeft de minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs de voor het jaar 2020 toegekende aanvullende bekostiging lager vastgesteld op € 339.800,40 en € 178.689 teruggevorderd. SIO is het bevoegd gezag van het Cornelius Haga Lyceum te Amsterdam. Deze school verzorgt sinds augustus 2017 voortgezet onderwijs op islamitische grondslag. De minister heeft bij besluit van 29 juli 2021 aan SIO een aanvullende bekostiging voor 2020 toegekend van € 518.489,50. Bij het primaire besluit, bevestigd bij het bestreden besluit, heeft hij deze aanvullende bekostiging lager vastgesteld op € 339.800,40 en het verschil van € 178.689,10 teruggevorderd. De minister stelt dat SIO de aan de bekostiging verbonden verplichtingen niet is nagekomen (artikel 4:49, eerste lid, onder c, van de Algemene wet bestuursrecht).

Bij besluit van 20 augustus 2020 heeft het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam de aanvraag voor een omgevingsvergunning voor het aanleggen van een in- en uitrit aan de [locatie] in Rotterdam afgewezen. Op 7 mei 2020 heeft [appellant] een aanvraag ingediend voor een omgevingsvergunning voor het aanleggen van een in- en uitrit op en bij zijn perceel aan de [locatie]. De parkeerdruk in zijn straat is erg hoog, doordat de parkeerplekken in zijn straat vaak vol staan. Om die druk te verlagen en dichter bij huis te kunnen parkeren, wil [appellant] een in- en uitrit op en bij zijn perceel. Om die in- en uitrit te realiseren zal een stuk van een groenstrook verloren gaan. In het besluit van het college van 20 augustus 2020 heeft het college besloten de omgevingsvergunning op grond van artikel 2:12, tweede lid, aanhef en onder d, van de Algemene Plaatselijke Verordening Rotterdam 2012 niet te verlenen in het belang van de bescherming van groenvoorzieningen in de gemeente.

Bij besluit van 29 oktober 2018 heeft het college van burgemeester en wethouders van Altena een omgevingsvergunning verleend voor de uitbreiding van een bestaande fysiotherapiepraktijk aan de [locatie 1] in Dussen. [appellant sub 2] exploiteert aan de [locatie 2] in Dussen een fysiotherapiepraktijk op de begane grond van een appartementengebouw. Hij wil zijn fysiotherapiepraktijk uitbreiden naar de naastgelegen ruimte aan de [locatie 1]. Dit perceel heeft op grond van het bestemmingsplan "Kern Dussen" de bestemming "Wonen". Deze bestemming laat gebruik van gronden ten behoeve van een fysiotherapiepraktijk niet toe. [appellant sub 2] heeft daarom een omgevingsvergunning aangevraagd voor het in afwijking van het bestemmingsplan gebruiken van de ruimte aan de [locatie 1] als fysiotherapiepraktijk. [partijen] wonen aan de [locatie 3] op de eerste verdieping en recht boven de bestaande ruimte van de fysiotherapiepraktijk. Zij zijn het oneens met de omgevingsvergunning, omdat zij geluidhinder ondervinden van de fysiotherapiepraktijk, onder meer door het gebruik van fitnessapparaten. Zij hebben daarom beroep ingesteld tegen het besluit van 30 december 2020.

Bij besluit van 3 januari 2022 heeft de Inspecteur-Generaal van het Onderwijs een inspectierapport vastgesteld, waarin een kwaliteitsonderzoek naar het Cornelius Haga Lyceum is neergelegd. SIO is het bevoegd gezag van het CHL te Amsterdam. Deze school verzorgt sinds augustus 2017 voortgezet onderwijs op islamitische grondslag. De inspecteur heeft op 5, 6 en 13 oktober 2021 onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het onderwijs aan het CHL. In het onderzoeksrapport van 3 januari 2022 concludeert de inspecteur dat het onderwijs op alle afdelingen van het CHL (mavo, havo en vwo) "zeer zwak" is. Artikel 20, zesde lid, van de Wet op het onderwijstoezicht merkt een dergelijke conclusie aan als een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht.

Bij besluit van 18 juni 2021 heeft de burgemeester van Leeuwarden [wederpartij] geweigerd een vergunning te verlenen voor de exploitatie van een seksinrichting. [wederpartij] heeft de burgemeester verzocht hem een vergunning te verlenen voor de exploitatie van een seksinrichting aan de [locatie] in Leeuwarden. De burgemeester heeft op grond van artikel 3, eerste lid, van de Wet bevordering integriteitsbeoordelingen door het openbaar bestuur geweigerd de vergunning af te geven. Aan dit besluit heeft de burgemeester twee adviezen van het Landelijk Bureau Bibob (hierna: LBB) van 24 november 2020 en 30 april 2021 ten grondslag gelegd. Volgens de burgemeester blijkt uit die adviezen dat [wederpartij] in relatie, een zogeheten zakelijk samenwerkingsverband, staat tot [persoon] en zijn concern. [persoon] heeft strafbare feiten gepleegd. Volgens de burgemeester bestaat daarom ernstig gevaar dat de vergunning mede zal worden gebruikt om uit gepleegde strafbare feiten verkregen of te verkrijgen, op geld waardeerbare voordelen te benutten.

Bij besluit van 21 juli 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Hof van Twente aan [vergunninghoudster] een omgevingsvergunning verleend voor het inkassen en verlengen van de kadeconstructie op de gemeentekade Delden aan de Kade in Delden, kadastraal bekend Stad-Delden, sectie B, nummers 331, 333 en 1013. [vergunninghoudster] heeft op 4 maart 2021 een omgevingsvergunning aangevraagd voor het inkassen en verlengen van de kadeconstructie op de gemeentekade in Delden. Daarnaast heeft van Oord op 10 augustus 2021 een omgevingsvergunning aangevraagd voor een kraanfundering en de fundering van een losbunder met geheide palen op de gemeentekade. De werkzaamheden maken onderdeel uit van het project Verruiming Twentekanalen Fase 2. [appellant] en anderen hebben bezwaren tegen de bij de besluiten van 21 juli 2021 en 23 september 2021 verleende bouwvergunningen. Zij ervaren overlast van de veevoederfabriek For Farmers B.V., die van de kade gebruik maakt, en vrezen dat als gevolg van de kadevergroting en grotere kraancapaciteit de overlast verder zal toenemen.

Bij besluit van 7 juli 2022, aangevuld op 24 april 2023, heeft de minister van Asiel en Migratie een verzoek van appellant 1 om opheffing van het tegen hem uitgevaardigde inreisverbod, afgewezen. Bij besluit van 5 december 2022 heeft de minister een aanvraag van appellant 2 om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen, hem opgedragen de Europese Unie onmiddellijk te verlaten en een inreisverbod tegen hem uitgevaardigd. Deze uitspraak gaat in de eerste plaats over de vraag of het Unierecht, gelezen in samenhang met de uitleg daarvan in de arresten van het Hof van 6 juli 2023, ECLI:EU:C:2023:540, en 17 oktober 2024, ECLI:EU:C:2024:892, zo moet worden uitgelegd dat dit zich ertegen verzet dat een terugkeerbesluit wordt uitgevaardigd indien daarin onmiddellijk de verwijdering voor onbepaalde tijd wordt uitgesteld vanwege het risico op schending van het beginsel van non-refoulement. Daarnaast gaat deze uitspraak over de vraag of een nationale wettelijke regeling waarbij illegaal in Nederland verblijvende derdelanders die, wegens een risico op schending van het non-refoulementbeginsel in het land van herkomst, voor onbepaalde tijd niet kunnen worden verwijderd en geen verblijfsrecht krijgen, en gedurende een periode van minstens tien jaar alleen bij wijze van uitzondering aanspraak kunnen maken op elementaire voorzieningen, verenigbaar is met de Terugkeerrichtlijn.