Uitspraken

Bij tussenuitspraak van 21 mei 2025, ECLI:NL:RVS:2025:2344, heeft de Afdeling bepaald dat het onderzoek in deze zaak wordt heropend en dat partijen zullen worden uitgenodigd voor een nieuwe zitting. Op de percelen plaatselijk bekend als Heining 100 te Amsterdam, kadastraal bekend gemeente Sloten, sectie K, nummers 02354, 03435 en 03517 (hierna: de locatie) ligt het werkterrein van Evos. Zij exploiteert een op- en overslagbedrijf voor vloeibare energie en chemische producten. De locatie is vanaf 1975 door de rechtsvoorganger van Evos, Oiltanking Amsterdam B.V., en later door Evos aldus in gebruik geweest en dit gebruik duurt nog steeds voort. De gemeente Amsterdam is bloot eigenaar van de betreffende gronden. Het Havenbedrijf Amsterdam N.V. is economisch eigenaar van die gronden en heeft deze in erfpacht uitgegeven aan Evos. Ten gevolge van de betreffende bedrijfsactiviteiten op de locatie is de bodem op het zuidelijke deel ervan verontreinigd geraakt met (mobiele) minerale olie en vluchtige aromaten.

Bij besluit van 11 mei 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Zandvoort het verzoek van de Stichting om handhavend op te treden wegens overtreding van voorschrift 5.2, aanhef en onder a, opgenomen in de vergunning van 12 september 1997, verleend voor de exploitatie van het Circuit Park Zandvoort, afgewezen. De Stichting betoogt dat de rechtbank niet heeft onderkend dat op 22 juli 2020 wel een overtreding was begaan waartegen het college handhavend diende op te treden. Zij wijst erop dat op meetpunt 1 op 22 juli 2020 een waarde is gemeten van 77,6 dB(A). Uitgaande van een overdrachtsverzwakking van -26 dB(A) vermeerderd met 5 dB(A) vanwege tonaalgeluid, leidt dit volgens de Stichting tot een geluidsbelasting van 55,6 dB(A) op meetpunt 2a. Dat resulteert in een overschrijding van het ter plaatse toegestane maximum van 55 dB(A), aldus de Stichting. De rechtbank is volgens haar ten onrechte tot de conclusie gekomen dat niet is komen vast te staan dat de overdrachtsverzwakking tussen meetpunt 1 en meetpunt 2a -26 dB(A) is.

Bij besluit van 29 december 2021 heeft de Belastingdienst/Toeslagen de zorgtoeslag, het kindgebonden budget en de huurtoeslag voor [appellante] over 2021 opnieuw berekend en vastgesteld op nihil. Op [datum] 2013 is [appellante] gehuwd met [persoon]. Vanaf 20 maart 2018 stond [persoon] ingeschreven in de Basisregistratie personen (hierna: BRP) op het woonadres van [appellante], [locatie] in Zeist. [appellante] en [persoon] zijn toeslagpartners. Op 26 juli 2018 heeft de Dienst Toeslagen vanuit de BRP een melding ontvangen dat [persoon] per 25 juli 2018 geen geldige verblijfstitel meer heeft. Bij besluit van 29 december 2021, gehandhaafd bij besluit van 29 augustus 2022, heeft de Dienst Toeslagen de zorgtoeslag, huurtoeslag en het kindgebonden budget van [appellante] over 2021 opnieuw berekend en vastgesteld op nihil. De Dienst Toeslagen heeft zich daarbij gebaseerd op de gegevens die hij heeft ontvangen van de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Hieruit volgt dat [persoon] vanaf 25 juli 2018 verblijfscode 98 heeft, wat betekent dat hij geen rechtmatig verblijf heeft vanaf die datum. Op [datum] 2023 heeft de rechtbank de echtscheiding tussen [appellante] en [persoon] uitgesproken.

Bij besluit van 15 april 2022 heeft het college van burgemeester en wethouders van Maastricht aan [vergunninghouder] een omgevingsvergunning verleend voor de bouw van zes appartementen aan de [locatie] in Maastricht. [vergunninghouder] is eigenaar van een kantoorpand en wil hierin zes appartementen maken. Hiervoor heeft hij een omgevingsvergunning nodig in afwijking van het bestemmingsplan. Het college heeft deze vergunning verleend. [appellante] woont naast dit pand en is het niet eens met de bouw van de zes appartementen. Zij vreest voor overlast en een aantasting van haar woon- en leefklimaat.

Deze uitspraak gaat over de vraag of de zogeheten discretionaire bevoegdheid van artikel 14, eerste lid, van de Vw 2000 met een wijziging van het Vb 2000 uit 2019 is ingeperkt. Op grond van die bepaling is de minister bevoegd om ambtshalve en op aanvraag gebruik te maken van haar discretionaire bevoegdheid om een verblijfsvergunning te verlenen onder een andere beperking dan genoemd in artikel 3.4, eerste lid, van het Vb 2000. Die bevoegdheid was verder uitgewerkt in artikel 3.4, derde lid, van het Vb 2000 (oud). Appellant heeft een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd voor het verblijfsdoel ‘humanitair niet-tijdelijk’ ingediend. Hij wenst een verblijfsvergunning regulier wegens zijn gestelde schrijnende omstandigheden, dan wel op grond van artikel 8 van het EVRM. Hij heeft bij zijn aanvraag een beroep gedaan op vrijstelling van de leges op grond van artikel 3.34a, aanhef en onder k, van het VV 2000. Uit die bepaling volgt dat de minister vrijstelling van leges verleent, indien een vreemdeling in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning wegens schrijnende omstandigheden. De minister heeft de aanvraag buiten behandeling gesteld, omdat appellant de leges niet heeft betaald en niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij de leges niet kan betalen.

Bij besluit van 31 oktober 2022 heeft de minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs besloten een deel van de bekostiging van het Cornelius Haga Lyceum in te houden. SIO is het bevoegd gezag van het Cornelius Haga Lyceum te Amsterdam. Deze school verzorgt sinds augustus 2017 voortgezet onderwijs op islamitische grondslag. De Inspecteur-Generaal van het Onderwijs heeft in de jaren 2019 tot en met 2021 meermalen onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het onderwijs en het financieel beheer bij CHL. Deze onderzoeken hebben geleid tot een aantal herstelopdrachten aan CHL. In een rapport van 3 januari 2022 concludeert de inspecteur dat CHL niet aan alle herstelopdrachten heeft voldaan. Naar aanleiding daarvan heeft de minister de bekostiging voor het jaar 2022 eerst voor drie maanden gedeeltelijk opgeschort en vervolgens gedeeltelijk ingehouden.

Bij besluit van 26 maart 2020 heeft het bestuur van de raad voor rechtsbijstand de vastgestelde vergoeding voor de toevoeging aan [wederpartij] met het kenmerk 1HX4633 ingetrokken en het aan zijn rechtsbijstandverlener uitgekeerde bedrag van € 3.358,98 bij hem teruggevorderd. Op 4 mei 2017 heeft de rechtsbijstandverlener van [wederpartij] namens hem een aanvraag om een toevoeging ingediend voor rechtsbijstand in een strafzaak. Bij besluit van 9 mei 2017, met kenmerk 1HX4633, is zijn aanvraag afgewezen. Daaraan heeft de raad ten grondslag gelegd dat het vastgestelde inkomen en vermogen van [wederpartij] de wettelijk vastgestelde financiële grenzen om in aanmerking te komen voor gesubsidieerde rechtsbijstand, overschrijdt. Op 25 mei 2017 heeft [wederpartij] een verzoek om peiljaarverlegging ingediend. Daarin heeft hij te kennen gegeven dat hij door faillissement en beslaglegging geen inkomen heeft. Dit verzoek is met het besluit van 30 juni 2017 ingewilligd. De raad heeft alsnog gesubsidieerde rechtsbijstand toegekend onder oplegging van een eigen bijdrage van € 143,00.

Bij besluit van 23 november 2022 heeft de minister voor Primair en Voortgezet Onderwijs de voor het jaar 2020 toegekende aanvullende bekostiging lager vastgesteld op € 339.800,40 en € 178.689 teruggevorderd. SIO is het bevoegd gezag van het Cornelius Haga Lyceum te Amsterdam. Deze school verzorgt sinds augustus 2017 voortgezet onderwijs op islamitische grondslag. De minister heeft bij besluit van 29 juli 2021 aan SIO een aanvullende bekostiging voor 2020 toegekend van € 518.489,50. Bij het primaire besluit, bevestigd bij het bestreden besluit, heeft hij deze aanvullende bekostiging lager vastgesteld op € 339.800,40 en het verschil van € 178.689,10 teruggevorderd. De minister stelt dat SIO de aan de bekostiging verbonden verplichtingen niet is nagekomen (artikel 4:49, eerste lid, onder c, van de Algemene wet bestuursrecht).

Bij besluit van 20 augustus 2020 heeft het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam de aanvraag voor een omgevingsvergunning voor het aanleggen van een in- en uitrit aan de [locatie] in Rotterdam afgewezen. Op 7 mei 2020 heeft [appellant] een aanvraag ingediend voor een omgevingsvergunning voor het aanleggen van een in- en uitrit op en bij zijn perceel aan de [locatie]. De parkeerdruk in zijn straat is erg hoog, doordat de parkeerplekken in zijn straat vaak vol staan. Om die druk te verlagen en dichter bij huis te kunnen parkeren, wil [appellant] een in- en uitrit op en bij zijn perceel. Om die in- en uitrit te realiseren zal een stuk van een groenstrook verloren gaan. In het besluit van het college van 20 augustus 2020 heeft het college besloten de omgevingsvergunning op grond van artikel 2:12, tweede lid, aanhef en onder d, van de Algemene Plaatselijke Verordening Rotterdam 2012 niet te verlenen in het belang van de bescherming van groenvoorzieningen in de gemeente.

Bij besluit van 29 oktober 2018 heeft het college van burgemeester en wethouders van Altena een omgevingsvergunning verleend voor de uitbreiding van een bestaande fysiotherapiepraktijk aan de [locatie 1] in Dussen. [appellant sub 2] exploiteert aan de [locatie 2] in Dussen een fysiotherapiepraktijk op de begane grond van een appartementengebouw. Hij wil zijn fysiotherapiepraktijk uitbreiden naar de naastgelegen ruimte aan de [locatie 1]. Dit perceel heeft op grond van het bestemmingsplan "Kern Dussen" de bestemming "Wonen". Deze bestemming laat gebruik van gronden ten behoeve van een fysiotherapiepraktijk niet toe. [appellant sub 2] heeft daarom een omgevingsvergunning aangevraagd voor het in afwijking van het bestemmingsplan gebruiken van de ruimte aan de [locatie 1] als fysiotherapiepraktijk. [partijen] wonen aan de [locatie 3] op de eerste verdieping en recht boven de bestaande ruimte van de fysiotherapiepraktijk. Zij zijn het oneens met de omgevingsvergunning, omdat zij geluidhinder ondervinden van de fysiotherapiepraktijk, onder meer door het gebruik van fitnessapparaten. Zij hebben daarom beroep ingesteld tegen het besluit van 30 december 2020.