Uitspraken

Bij besluiten van 21 december 2018 en 9 mei 2019 heeft het college van gedeputeerde staten van Groningen een vergunning op grond van de Wet natuurbescherming verleend voor het oprichten en in werking hebben van 21 windturbines op Windpark Oostpolder en de verwijdering van tien bestaande windturbines. Ook is op grond van de Wnb een ontheffing verleend voor het opzettelijk doden van beschermde vogelsoorten en vleermuissoorten in hun natuurlijke verspreidingsgebied. Waddenwind B.V. is mede-ontwikkelaar en mede-exploitant van Windpark Oostpolder. Het besluit van 21 december 2018 is genomen voor het oprichten en in werking hebben van 21 windturbines op Windpark Oostpolder en het verwijderen van tien bestaande windturbines, waarvan er negen aan de Kwelderweg en één aan de Oostpolderweg staan. De Oostpolderweg is een landbouwgebied dat grenst aan de zuidzijde van het bestaande haven- en industriegebied Eemshaven.

Bij besluiten van 6 januari 2020 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid aanvragen van de vreemdelingen om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, niet-ontvankelijk verklaard. De vreemdelingen komen uit Iran en stellen daar gevaar te lopen als gevolg van hun bekering tot het christendom. In een eerdere procedure hebben zij dit ook gesteld, maar toen vond de staatssecretaris de bekering ongeloofwaardig. De staatssecretaris heeft de huidige, opvolgende aanvraag niet-ontvankelijk verklaard, omdat de overgelegde gegevens onvoldoende concrete aanknopingspunten bieden voor een andere beoordeling. De vreemdelingen betogen echter dat zij veel informatie hebben overgelegd waaruit blijkt dat zij na hun eerdere asielprocedure zijn doorgegaan met het uitoefenen van hun christelijke geloof. Deze uitspraak gaat over de wijze waarop de staatssecretaris asielaanvragen waaraan voortzetting van een eerder ongeloofwaardig geachte bekering ten grondslag is gelegd, onderzoekt en beoordeelt.

Bij besluiten van 15 januari 2021 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid aanvragen van de vreemdelingen om hun een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. De vreemdelingen komen uit Iran en stellen daar gevaar te lopen als gevolg van hun bekering tot het christendom. In een eerdere procedure hebben zij dit ook gesteld, maar toen vond de staatssecretaris de bekering ongeloofwaardig. De vreemdelingen betogen dat de staatssecretaris nu tot een andere beoordeling had moeten komen, omdat uit de aangedragen nieuwe elementen en bevindingen blijkt dat zij hun bekering hebben voortgezet en verdiept. De staatssecretaris is het hier niet mee eens omdat uit de nieuwe elementen en bevindingen niet blijkt wat er is veranderd sinds de voorgaande procedure. Deze uitspraak gaat over de vraag of de rechtbank terecht heeft overwogen dat de staatssecretaris zich niet ten onrechte op dit standpunt heeft gesteld.

Bij besluit van 24 december 2019 heeft het bestuur van de raad voor rechtsbijstand vastgesteld dat [appellant] met terugwerkende kracht geen recht heeft op vergoeding van de kosten van de hem aangewezen advocaat en bepaald dat [appellant] de eerder door de raad betaalde kosten moet terugbetalen. Bij besluit van 7 mei 2019 heeft de raad op last van de rechtbank of een andere instantie aan [appellant] een advocaat, mr. E.M. van den Oudenaller, toegewezen voor een strafrechtelijke procedure. Bij dit besluit heeft de raad verder ambtshalve een toevoeging aan [appellant] verleend. Daarbij heeft hij het inkomen en het vermogen van [appellant] niet getoetst. Op 4 november 2019 heeft de advocaat een aanvraag ingediend voor vergoeding van de door haar voor de strafzaak verrichte werkzaamheden. Bij besluit van 4 november 2019 heeft de raad aan de advocaat een vergoeding toegekend van € 1.056,62.

Bij besluit van 20 maart 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Den Haag [appellant] onder oplegging van een dwangsom gelast om de overtreding, het verwijderen van het schoorsteenkanaal gebouwd zonder omgevingsvergunning op het adres [locatie 1] te Den Haag, te beëindigen. [appellant] heeft bij een verbouwing van haar woning op de eerste verdieping aan het [locatie 1] te Den Haag, het schoorsteenkanaal in haar woonkamer verwijderd. [partij] woont in de woning op het adres [locatie 2], onder de woning van [appellant]. Het schoorsteenkanaal is een gemeenschappelijk kanaal van de boven- en benedenwoningen. Bij brief van 20 november 2018 heeft de Haagse Pandbrigade [appellant] geïnformeerd dat tijdens een op 22 augustus 2018 verrichte controle geconstateerd is dat [appellant] het gemeenschappelijk schoorsteenkanaal in de woonkamer op de eerste etage heeft verwijderd zonder in het bezit te zijn van de vereiste omgevingsvergunning.

Bij besluit van 7 mei 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Hoorn de woning van [appellante] aangewezen als gemeentelijk monument. [appellante] en haar echtgenoot zijn eigenaren van de woning aan de [locatie A] in Hoorn (hierna: het pand). Het pand en de woning aan de [locatie B] zijn oorspronkelijk gebouwd als dubbele dienstwoning behorend bij de inmiddels afgebroken watertoren van Hoorn. Om de hoek van het pand ligt het voormalig kantoor van het waterleidingbedrijf. Op 1 november 2017 heeft het college aan [appellante] het voornemen bekend gemaakt om het pand aan te wijzen als gemeentelijk monument. Het college heeft aanvullend gemotiveerd dat het interieur nog moet worden onderzocht en dat daarop na inschrijving van het aanwijzingsbesluit in het erfgoedregister de voorbescherming van toepassing blijft. [appellante] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het interieur nog onder de voorbescherming valt.

Bij besluit van 6 november 2017 heeft de raad voor de Kinderbescherming de aanvraag van [appellante] om een verklaring van geen bezwaar om pleegkinderen in haar gezin op te nemen, afgewezen. [appellante] heeft op 21 augustus 2017 een aanvraag ingediend voor een verklaring van geen bezwaar om de pleegkinderen [kind 1] en [kind 2 in haar gezin op te nemen. De raad heeft de aanvraag afgewezen. De staatssecretaris heeft deze afwijzing in bezwaar gehandhaafd. Op basis van de standpunten van geraadpleegde raadmedewerkers en eerder gehouden beschermingsonderzoeken naar de eigen kinderen van [appellante] heeft de staatssecretaris geconcludeerd dat sprake was van zodanige gedragingen, mentaliteit en/of omstandigheden in het gezin van [appellante] dat plaatsing van de pleegkinderen een gevaar kon opleveren voor hun welzijn. De rechtbank heeft bij uitspraak van 8 november 2018 geoordeeld dat de raad het bezwaar van [appellante] wegens het ontbreken van belang niet-ontvankelijk had moeten verklaren.

Bij besluit van 11 mei 2020 heeft de Belastingdienst/Toeslagen bepaald dat [persoon] van 9 december 2019 tot en met 3 februari 2020 als de toeslagpartner van [appellant] wordt aangemerkt. Bij besluiten van 27 december 2018 en 27 december 2019 heeft de Belastingdienst/Toeslagen aan [appellant] voorschotten kindgebonden budget voor de jaren 2019 en 2020 verleend van onderscheidenlijk € 2.686,00 en € 2.600,00. Bij brief van 27 januari 2020 heeft de dienst aan [appellant] medegedeeld dat is gebleken dat [persoon] vanaf 9 december 2019 bij [appellant] in huis woont. De dienst heeft in die brief vermeld dat als [persoon] onderhuurder is, [appellant] dit aan hem moet doorgeven. [appellant] heeft in reactie op deze brief een overeenkomst, gedateerd op 7 december 2019, overgelegd. In het besluit van 11 mei 2020 heeft de dienst [persoon] in de periode van 9 december 2019 tot en met 3 februari 2020 als de toeslagpartner van [appellant] aangemerkt, omdat uit de overgelegde overeenkomst niet blijkt dat [persoon] onderhuur

Bij brief van 20 januari 2021 heeft het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam [appellante] medegedeeld dat zij en haar kinderen zijn opgenomen in de Registratie Niet-ingezetenen. [appellante] en haar drie minderjarige kinderen stonden in de Basisregistratie personen ingeschreven op het adres [locatie] te Rotterdam. Op 22 november 2019 heeft woningcorporatie Stichting Woonbron aan het Centraal Meldpunt Persoonsgegevens gemeld dat [appellante] de zelfbewoningsplicht schaadt. De afdeling Burgerzaken is vervolgens op 2 december 2019 een adresonderzoek gestart. Na onderzoek was het college geen feitelijke verblijfplaats van [appellante] en haar kinderen bekend. [appellante] heeft volgens het college ook geen aangifte van adreswijziging doorgegeven. Bij afzonderlijke besluiten van 23 maart 2020 heeft het college [appellante] daarom per 2 december 2019 en haar kinderen per 10 januari 2020 ambtshalve uitgeschreven uit de Brp.

Bij besluit van 21 maart 2019 heeft het college van burgemeester en wethouders van Nunspeet het verzoek van [appellant sub 1] om haar identiteitsgegevens in de basisregistratie personen te wijzigen, afgewezen. [appellant sub 1] is sinds 5 juli 2001 in de brp geregistreerd als [naam 1], geboren op [geboortedatum] 1985 te Xia Fong, China, nationaliteit onbekend. Deze gegevens zijn ontleend aan een door haar onder ede afgelegde verklaring als bedoeld in artikel 2.8, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wet basisregistratie personen. [appellant sub 1] heeft op 25 oktober 2018 het college verzocht om deze gegevens te wijzigen in [naam 2], geboren op [geboortedatum] 1981 te Zhejiang, China, Chinese nationaliteit. Zij heeft ook verzocht om de gegevens van haar ouders, [vader] en [moeder], in de brp te registreren. [appellant sub 1] heeft in het kader van haar verzoek aangevoerd dat zij een oudere zus heeft, genaamd [zus].